Íþrótta(alls konar)tækið - ný uppfinning

Hér kemur ný uppfinning. Þetta tæki sem ég ætla að tala um er dálítið stórt og langt. Það fer utan um mann, það eru alls konar takkar á því. Til dæmis ef ég væri að fara út og ætlaði að vera í tækinu, þá myndi ég kaupa tækið, gera á mig gat með sprautu og festa snúru úr tækinu í gatið. Svo eru miljón takkar á þessu tæki, það er mjög flókið. Maður notar stýri til að beygja, fara áfram og svo framvegis. Snúran er nauðsynleg og tækið virkar ekki án hennar. Ef maður tengir snúruna er tilfinningin alveg eins og maður sé að ganga, hlaupa og svo framvegis, eins og maður sé tækið! Þá fær maður alltaf góða hreyfingu. Svo er hægt að gera ýmislegt, til dæmis þegar maður er að fara í tíma í skólanum getur maður verið í tækinu og ekki þarf stóla og borð. Maður ýtir á takka og borð skýst út úr tækinu og hönd sem réttir manni blýant og allt sem þarf. En það er semsagt eins og maður sé að gera þetta allt sjálfur, út af snúrunni. En maður hreyfir sig miklu meira en maður myndi annars gera. Eitt enn: maður finnur ekkert fyrir tækinu þegar maður hleypur og gengur. Loks getur maður haft hjól á tækinu og verið eins og á línuskautum, hjóli eða hjólabretti, voða skemmtilegt!

Ég fékk ábendingu um að teikna myndir af uppfinningunum mínum og setja hér á bloggið, ég er að vinna í því. Ég á ekki skanna en ætla að athuga hvort ég get notað teikniforrit sem er til hérna heima en ég veit ekki hvort passar í tölvuna.

Kv. Þórhildur

 

Sjimpansar servera kokteilana

Einn af mínum uppáhöldum er Zygmunt Bauman, pólskur félagsfræðingur af gyðingaættum, ári eldri en pabbi minn heitinn og næstum jafnsköllóttur og pabbi var.

Bauman kom hingað fyrir nokkrum árum og talaði um lýðræði og hnattvæðingu, hann er einn þeirra sem fékkst (og fæst) við að skilgreina valdið og staðsetja það. Klár og flottur hugsuður en mætti finnst mér alveg gefa mannfræði svolítinn gaum til að missa ekki af ýmsu því sem gerist á akrinum og hefur áhrif til lengri tíma litið ... eða jafnvel á skömmum tíma.

Eins og til að mynda bloggið sem er ekki bara sjálfsdekur heldur líka samfélag með stéttskiptingu og flokkadráttum.

Bauman sá að hið opinbera var að verða hálfgetulaust andspænis peningavaldinu. Hann sagði sem svo: Lýðræði þrífst ekki nema hið opinbera (ecclesia) og hið persónulega (oikos) kallist á í skoðanaskiptum - og vettvangi þeim má líkja við grísku Agoruna, torgið, heimavöll lýðræðis eins og það er þýtt í greinasafninu Framtíð lýðræðis á tímum hnattvæðingar sem var ritstýrt af Hjálmari Sveinssyni og Irmu Erlingsdóttur.

Lýðræði er þýðingahringur, segir Bauman í greinasafninu, þar sem þýðingu lýkur, þar sleppir lýðræðinu.

Þótt því sé haldið fram að kapítalisminn finni sér alltaf útleið, eins og þá að láta þjálfaða sjimpansa servera kokteilana þegar pöpullinn segir pass er ljóst að einhverjar breytingar eru að verða á samspili public og private, ecclesia og oikos, umfram þær sem Bauman fjallar um. Eru sviðin tvö aftur farin að tala saman? Er þýðingunni langt í frá lokið?

Bretinn Evans-Pritchard taldi að mannfræði ætti að þjóna því hlutverki að þýða á milli menningarsamfélaga. Í póstmódernísku samfélagi þótti þetta fádæma hroki, hvernig er hægt að ætla sér slíkt verk? Það er auðvitað rétt upp að vissu marki en viðleitnin verður alltaf að vera til staðar.

Þýðandinn Gauti Kristmannsson og stjórnmálafræðingurinn Eiríkur Bergmann Einarsson skrifa á ensku í blöð á ensku um íslenska upplifun, á bakvið tjöldin ræða pólitíkusar, bjúrókratar og bankamenn saman þvert á landamæri. Egill - aldrei eftirbátur - ræðir í Kiljunni á frönsku við Philippe Claudel sem samdi Í þokunni. Bókin sú fjallar um hryllilegan glæp og tvo liðhlaupa sem hvor um sig gæti hafa framið glæpinn. Tilviljun að Egill beinir gráum sjónum sínum að þessu viðfangsefni - og hristir rauðan makkann?

 Kv. Kristín